UYANIŞ ve TANIŞMA

 

Artık günlük hayatı sürdüremeyecek kadar yoğun bir düşünce bulutunda aklım. Sonunda anladım neden çemberin dışında kalbim. 

 

Doğa ve ailem dışında hiçbir aitliğim yok, anladım. Hepsinden, çabalamaktan kurtuldum. Hiç birşeyi temsil etmeyen ve herhangi bir beklentiyi karşılayamayacak kadar zerreyim.

 

Beni anlatan markalarım, kalabalıklarım, ‘olması gerekenlerim’ olmasa da yaşarım. Çünkü aitliklere sahip olmayı, insanın içindeki boşluktan gelen zayıflık olarak bilirim. 

 

Var oluşum, ne bir ne bir gelenekte ne de başkalarının bana verecekleri değerde, sadece yeterli dünyamda.

 

Benden önce kanıksanmış, başkalarına ait toplumsal  denilen tüm doğruları reddediyorum. Ve rüya halinde insanlarını gördüğüm dünyada, herkes için hazır olan rolü…

 

Dünya benim etrafımda dönmüyor ve hayatta kimse beni izlemiyor.  Öyleymiş gibi düşünerek, ait olmadığı yarışlara ruhunu sürükleyenlerden uzaklaştım. 

Sürüler geride kaldı.

 

Kimsenin benimle bir hayali olmasını istemem. Çünkü beni mutlu kılan, hayatın başka bir yerinde hayalsiz, düş kurmadan, hakikatlerin farkında, gerçeğin kendisine bakarak yaşamak…

 

Etrafımda boş bir çuval gibi hissettiren insanlar varsa birgün, bu benim hatam ve yetersizliğimdir. Her şeyde olduğu gibi… 

 

Evreni bilmiyoruz, bir boşluk ki ölçemiyoruz,
Aklımız, gökyüzüne bakarken gerisinde hiçbir şey olmadığını düşünemiyor...
Dünya bilmiyorken evrende kapladığı yeri,
Ben neyim ki.

 

FIRAT DEVECİOĞLU